GR
EN 
Δεν νομίζω να υπήρξε ποτέ άλλοτε τέτοια εποχή που τόσο οι πολίτες όσο και οι πολιτικοί να είναι σε τέτοιο βαθμό μπερδεμένοι ως προς το που πάμε ως έθνος. Ενώ υπήρξαν εποχές που ζήσαμε μεγαλύτερη διχόνοια, που αδελφός σκότωνε αδελφό, που οι ιδέες κάποιου και όχι οι πράξεις του ήταν αιτία για να στερηθεί την ελευθερία του, ακόμα και τότε όλοι είχαν στο μυαλό τους ένα δρόμο.
Ρεαλιστικά σκεπτόμενοι αντιλαμβανόμαστε, βέβαια, ότι το δρόμο που είχαν στο μυαλό τους οι άνθρωποι δεν τον βρήκαν ποτέ μπροστά τους ακριβώς όπως τον φαντάστηκαν. Δεν υπάρχει πολιτική που να εφαρμόσεις και να πετύχεις εκατό τοις εκατό στο πλάνο σου. Καμία. Ακόμα κι αν είσαι δικτάτορας. Γιατί η πολιτική είναι όπως ένας αγώνας ποδοσφαίρου. Δεν μπορεί να επαναληφθεί ποτέ ένας αγώνας χωρίς τη παραμικρή αλλαγή. Ακόμα και σε ένα παιχνίδι τάβλι μπορεί θεωρητικά οι ζαριές με απόλυτο συγχρονισμό να επαναληφθούν σε επόμενο παιχνίδι, όπως και οι επιλογές των παικτών για τις κινήσεις τους, όμως στη πραγματική ζωή κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να συμβεί.
Έχοντας στο μυαλό μας πλέον πολλούς δρόμους που μας προτείνουν όλα τα κόμματα, το ερώτημα είναι ποιος μπορεί να είναι ο «καλύτερος», το τελευταίο σε εισαγωγικά γιατί πρακτικά δεν υπάρχει καλός και κακός δρόμος. Υπάρχουν επιλογές με συνέπειες. Και το λογικό επόμενο ερώτημα είναι αν όλοι όσοι έχουν να προτείνουν κάτι το κάνουν για το καλό των πολιτών ή όχι. Εδώ όλοι θα συμφωνήσουμε ότι ο καθένας για το κόμμα που υποστηρίζει, πιστεύει ότι οι δράσεις του κόμματός του είναι για το καλό της πατρίδας. Άσχετα αν πιστεύει ότι όλοι οι αντίπαλοι δρουν για το κακό της πατρίδας.
Έτσι από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που βρίσκονται στη κυβέρνηση μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ, τους ΑΝΕΛ και το ΚΚΕ αλλά και από τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι τα μ-λ ΚΚΕ, από τη Χρυσή Αυγή μέχρι τη Κοινωνία όλοι, ο καθένας με το δικό του τρόπο παλεύουν για τη σωτηρία της χώρας.
Ο δρόμος είναι διαφορετικός βεβαίως. Εφαρμογή του μνημονίου, μη εφαρμογή του μνημονίου, κούρεμα του χρέους, επιμήκυνση του χρέους, πετρέλαια, δάνεια από τη Ρωσία, τη Κίνα, βοήθεια από τη Βενεζουέλα, το Θεό, τους Ελ και πολλά άλλα. Οι προθέσεις, πάντα αγαθές. Ακόμα και από τους λαϊκιστές ή τους καιροσκόπους, όλοι στο βάθος του μυαλού τους έχουν και την ιδέα ότι μπορεί να βγάλουν τη χώρα από τη κρίση και να αναδειχθούν σε ήρωες.
Για να δούμε λίγο όμως το πρακτικό κομμάτι. Για να πάει καλά η χώρα, για να βγει η χώρα από τη κρίση, για να έχει το κράτος πρωτογενές πλεόνασμα αλλά να έχουν τα βασικά αγαθά και οι πολίτες, γιατί πρωτογενές πλεόνασμα με ανθρώπους να υποφέρουν από πείνα, κρύο και έλλειψη στέγης δεν το λες success story, πρέπει κάθε πολίτης να μοιράζεται το δικό του success story. Όταν εσύ βρεις μια δουλειά δεν κάνεις καλό μόνο στον εαυτό σου αλλά και στο κράτος σου, όταν εσύ δημιουργήσεις μια επιτυχημένη επιχείρηση δεν θα κερδίσεις μόνο εσύ. Όταν εσύ πληρώνεις τις δόσεις του δανείου σου άνετα δεν κερδίζει μόνο η τράπεζα, αλλά όλη η οικονομία στο σύνολό της.
Αυτές οι επιτυχημένες απλές συνταγές καθημερινού μόχθου ήταν το μεγαλύτερο πλήγμα αυτής της κρίσης και για αυτές τις συνταγές δεν σου μιλάει κανένας. Γιατί το τέλος της κρίσης στην Ελλάδα θα ξεκινήσει με το τέλος της δικής σου κρίσης και όχι ανάποδα. ΔΕΝ θα τελειώσει η κρίση στο κράτος και μετά θα δεις και εσύ άσπρη μέρα. Λυπάμαι. Συνεπώς η δική σου επιτυχία αλλά και αυτή των γειτόνων σου και των φίλων σου και των συγγενών σου ενωμένες θα σημάνουν το τέλος της κρίσης.
Η «δημιουργία, ξανά!» πίστεψε αυτό το δρόμο, της δύναμης του κάθε άνθρώπου χωριστά, από αυτόν που τολμάει να ανταποκριθεί σε μια αγγελία για τροφή και στέγη μέχρι τον εφοπλιστή που εν μέσω κρίσης αποφασίζει να ναυπηγήσει καινούριο στόλο. Γιατί ο καθένας από αυτούς προσβλέπει σε μια προσωπική νίκη, είτε μικρή είτε μεγάλη. Όλοι έχουμε μιαν αγάπη, την αγάπη για τη ζωή. Αυτή ας βάλουμε ως πρώτο μέλημα με οδηγό εμάς τους ίδιους, όχι «από μηχανής θεούς».
Όποιος λοιπόν διευκολύνει το προσωπικό σου αγώνα, αυτός είναι ο σύμμαχός σου κι ας μην είναι η «δημιουργία, ξανά!». Στόχος δικός μας είναι εσύ να γίνεις δημιουργικός και η πολιτική να περάσει σε δεύτερη μοίρα.
Των άλλων; Σκέψου.
